یک گزارش صادقانه از مصائب زیستن، مردن و جاودانگی
آیا تو فکر میکنی علاقهم به زیستن به معنای رویگردانی از توست؟ لطفا ناراحت نشو پروردگار عزیز، من منظور بدی ندارم. من فقط از بودن در این جهانی که خلقش کردی و برایش زحمت کشیدی، بسیار خرسندم. دوست دارم اگر تو هم موافق باشی و اجازه دهی، حدوداً دو هزار سال دیگر هم در آن زندگی کنم. به عنوان یک بنده، خواهش میکنم سریع پیشنهادم را رد نکن و حداقل برای یک لحظه هم از منظر من به این مسئله نگاه کن! لطفا علاقهم به بودن و زندگی کردن در همین دنیا را به پای چیزهای بد نگذار، من بیاندازه دوستت دارم، فقط مشکلی با همینجا بودن ندارم و از رفتن هم سخت میترسم.
راستش از همیشه بودن هم میترسم، همان طور که گفتم شاید تا دو سه هزار سال دیگر دلم بخواهد زندگی کنم، امّا مثلاً یک میلیون سال زندگی کردن هم واقعاً حوصلهام را سر خواهد بود. بی اندازه ممنونم که در آن دنیا، «جاودانگی» را به من هدیه کردی، اما من خیلی کوچکتر از آنم که جاودانگی خوشحالم کند. میدانم که تو جز اهداف خوب نداری و خوبی یعنی اهداف تو، میدانم که این هدیه، فوقالعاده گرانبهاست، قصدم تحقیر آن نیست و فکر نکن ای بزرگوار، نظیر کودکانی که ارزش شیء گرانبها را نمیدانند روی همان شکلات ارزانی که دستشان است پافشاری میکنند، رفتار میکنم.
میفهمم چه دارم و تو چه میخواهی به من بدهی امّا جاودانه بودن بیشتر از شادی، هراسانم میکند و فکر کنم تو ای خدای بزرگ نمیدانی خوف - از آن نوعی که فقط انسانها تجربه اش میکنند،- چیست و چهقدر وحشتناک و دوستنداشتی است، نمیدانی این ترس عمیق که ناشی از حقارت و ضعفی بیانتهاست، چه حس بدی دارد.
تو جاودانهای و به جاودانگی عادت داری و همیشه بودن، تو را متعجب هم نمیکند، اما من را نابود میکند. جاودانگی برای من هولناک است و نبودن غیرممکن. بودن شیرین است. کاش میشد فقط کمی بود یا کاش میشد همواره فقط کمی بود. جسارت من را ببخش ای خدای مهربان، اینها فقط گلایههایی بیاهمیتی است که به طور معمول از کودکان وقتی کاری را برای چند ساعت طولانی انجام میدهند، سر میزند و هیچ پدر و مادری را خشمگین یا حتی دلسرد هم نمیکند، شاید نوعی جلب توجه یا اظهار عجز برای تغییر اراده یا حداقل ایجاد محبت بیشتر والدین تلقی شود.
گلایه من این است که اگرچه لطف داشتی و من را خلق کردی، اما حالا توی بد مخمصهای افتادهام، نه راه پیش دارم و نه راه پس، نه میشود نبود و نه میشود همیشه بود. نه میتوانم و دوست دارم که دیگر نباشم و نه میتوانم و دوست دارم که تا ابد باشم. نه دوست دارم از اینجا، از همین کره خاکیِ دوستداشتنی یا همان دنیا که خب گویا تو خیلی دوستش نداری و بگذار اعتراف کنم که من دارم، بروم؛ و نه دوست دارم تا چند میلیون سال دیگر در آن باشم، چه برسد به بینهایت بودن!
میترسم این علاقه من به زیستن در دنیا، با آن حبّ به دنیا که تو ای خدای بزرگ، مدام از آن در کتابها و نامههایت بد میگویی، اشتباهاً یکی پنداشته شود، اگر اجازه دهی لااقل برای آرام شدن وجدان خودم، نه برای اقناع و توضیح به تو که خودت عالمترینی، جملهای عرض کنم: اگر میگویم دوست دارم در همین دنیا باشم و نمی خواهم جای دیگر بروم، منظورم این نیست که دوست دارم در آن کارهای بد بکنم یا خدای ناکرده از عبادت و طاعت روی برگردانم یا اهل عیاشی و ظلم شوم، نه اتفاقا منظورم همان زندگیای است که خودت گفتی؛ کنار خانواده، بی آزار، اهل عبادت و عدالت.
راستش فقط از تغییرات اساسی پیشبینی نشده مثل مردن، منتقل شدن به آن دنیا، برپایی قیامت و همیشه بودن در مکانهایی که اصلاً معلوم نیست چیست، کجاست یا چگونه است، میترسم. چرا میخواهی چیزی که اینقدر از آن میترسم را سرم بیاوری؟ چه اصراری است ای بزرگ مهربان؟ اگر از ما بپرسی یا خودت به دل ما بندگان نگاه کنی، میبینی ای عالم بینا که خیلی از آنهایی که خودت خلقشان کردی در این زمینه با من همنظرند.
اگر لازم است تغییراتی در ساختار عالم به وجود بیاید، خب ما بمانیم و شما آن طور که خواستی و صلاح است جهان را تغییر بده، لطفاً آرام آرام و تدریجی این کار را بکن تا با آن اصلاحات عالیای که مدنظر شماست، هماهنگ شویم؛ هم شما به آن چه میخواهی میرسی ای قادر مطلق و هم ما نمیترسیم و به حال ما بیچارهها رحمی کردهای ای عزیز مهربان.
هر کار میکنی فقط خواستهام همین است: من را نکش! میدانم مرگ، نابودی نیست و پُلی است از اینجا به آنجا و این حرفها، اما مبتنی بر تمام این سالهای زیستنم که خودم را شناختهام، به طور قطع میگویم وجود من برای چنین عبور بزرگی، ساخته نشده. این یک مخالفت علمی جسورانه نیست، فقط ابراز آن چیزی است که در درونم میبینم؛ یک گزارش صادقانه است برای ارائه و استحضار پیشگاه باری تعالی. بیاندازه سپاسگزارم که شنیدی، حالا آرامترم.
